Mijn leven lang houd ik al van schrijven. Opstellen, boekverslagen en werkstukken op school. Notities en rapportages op mijn werk. Dagboeken en mijn one-line-a-day-boekje in mijn privé leven. Het geeft me de ruimte om gedachten te laten gaan, ze te ordenen en uit te laten harden. Want éénmaal op papier geland, zweven de woorden niet meer door mijn hoofd, geef ik ze een plek in de echte wereld en ga ik er mee aan de slag.
Bij het opzetten van de website van Verzilver hebben we dan ook rekening gehouden met een pagina voor blogposts. De website bestaat, de pagina bestaat…..maar hij is nog niet zichtbaar. Want er is nog geen inhoud uit mijn pen gekomen.
Schrijven is voor mij een typisch voorbeeld van een ‘Belangrijke, maar Niet Urgente bezigheid’. Er gebeuren geen vervelende dingen als ik niet schrijf, maar op termijn krijg ik wel te maken met de negatieve kanten van het niet nemen van tijd voor en niet geven van aandacht aan mijn behoefte aan creativiteit, ordening en realisatie van woorden, zinnen en stukken. Ik voel me gejaagd door de vele losse eindjes en ideeën in mijn hoofd. En onbehaaglijk omdat de koers wel ergens is, maar nog niet zichtbaar en daarmee overdraagbaar.
Een kenmerk van ‘Belangrijke, maar Niet Urgente Zaken’ is dat ze vaak terzijde geschoven worden, omdat er altijd wel iets is dat urgenter is. Belangrijke én onbelangrijke urgente zaken. Die email die nu nú om antwoord vraagt. De deadline voor die vergadering aanstaande donderdag. Die vriendin die net vanavond belt. En dus offer ik vaker dan mij lief is, mijn schrijftijd hier aan op.
Een paar weken geleden stelde ik vast dat ik dat niet meer wilde doen. Ik wíl aandacht besteden aan het produceren van woorden, die samen zinnen vormen en die transformeren in teksten. Om dat te kunnen doen, móet ik andere dingen gaan negeren. Alleen met een sterk filter, ben ik voldoende los van de waan van de dag en blijft er in mijn tijd ook aandacht over. Klinkt fantastisch, maar ook zo moeilijk voor iemand als ik.
Dus:
Een nachtje ergens anders slapen. Twee dagen geen afleiding van huishoudelijke klussen, bezoek of boodschappenbezorgers.
Email uit, automatisch antwoord aan, telefoon op stil. Ik ben even niet bereikbaar.
Geen internet, geen krant bij me.
Ruimte maken. Beginnen.
Het is erg wennen om niet te reageren op verzoeken van opdrachtgevers of gezellige contacten in de privésfeer. Het gaat ook niet de gehele twee dagen goed. Het voelt enerzijds als een zwaktebod dat ik de afzondering moet creëren om dat te doen wat ik zo graag doe en ik vind het aanbrengen van de lang termijn focus best een opgave. Anderzijds motiveert het me in de praktijk te brengen wat ik bij mijn opdrachtgevers vaak adviseer en waar ik in een rol als Manager Projectbeheersing ook voor sta. Door tijd te besteden aan ‘Belangrijke, maar Niet Urgente Zaken’ ontstaat helderheid, die er vervolgens weer toe leidt dat ‘brandjes blussen’ (‘Belangrijke én Urgente Zaken) minder nodig is. Het blussen van die brandjes geeft een goed gevoel op weg naar huis, maar een structurele basis voor een organisatie, project of team leg je er niet mee. En ik geloof juist erg in die basis. Dat is wat een organisatie, project of team sterk maakt. Dat zorgt dat het tegen een stootje kan als zich onvermijdelijke tegenslagen voordoen.
Werken vanuit mijn eigen overtuigingen. Het is niet gemakkelijk, maar wel erg bevredigend. De volgende keer zal het vast weer beter gaan, met deze ervaring rijker. Alles wat je aandacht geeft, ontwikkelt zich.
Van Tijd naar Aandacht. Van Aandacht naar Groei.